Micro avontuur en natuurlijk navigeren
Micro avontuur en natuurlijk navigeren
Verlangen naar de natuur. Los willen zijn. Even alleen op pad. Los van de verplichtingen, de verwachtingen en onze doorgeslagen wereld. Onderweg naar Zeeland voor een zeilbreak. De reis zorgt al voor meer vrijheidsgevoel. Als ik de A-16 verlaat neemt de drukte van het verkeer af en daarmee ook de chaos om me heen. Ook voel ik dat de impact van de inmiddels 8 overledenen in dit jaar wat naar de achtergrond verschuift (en nee, niemand daarvan is overleden door Corona).
Aan boord gekomen en met voldoende proviand verlaat ik de haven, hijs de zeilen en draai de Geul van Bommenede in. De wind is nog zwak en er hangt nog wat sluierbewolking. Ter hoogte van de Veermansplaat wakkert de wind wat aan en verander mijn koers richting Ouddorp.
Het solo varen voelt voor mij als een micro avontuur (een term van Alastair Humpreys) dat me inspiratie en een gevoel van vrijheid geeft. Als je alleen vaart hebt je de totale verantwoordelijkheid voor alles wat er aan boord gebeurt. Het dwingt je om alert te blijven en focus te houden. Ook krijgt je snel zicht op onpraktisch heden en/of overtolligheid. Doordat je alles zelf moet doen word je creatief om de boot zo in te richten zodat de veiligheid en het praktisch gemak optimaal is. Mijl voor mijl worden de Serena en ik één met elkaar en tegelijkertijd verbreedt het de bedding voor Zeilend-bezield. Ik besluit de nacht door te brengen op het eiland Archipel.
De volgende dag wil ik uitvaren, maar het kleine beetje wind dat er stond valt helemaal weg. Toch zie ik aan de wolken dat er wind in de lucht zit, dus besluit ik uit te varen. Misschien even dobberen, maar ik vertrouw op mijn observatie.
Natuurlijk navigeren deed ik kennelijk al onbewust, maar toen ik me er bewust van werd heb ik me hierin verder in bekwaamd via leer van Tristan Gooley. Zijn motto is: Zet je GPS uit en leer om je heen te kijken. De moderne navigatiemogelijkheden als GPS houdt ons af om naar onze omgeving te kijken. Hoe navigeer je met behulp van de wegwijzers in de natuur. Navigeren door middel van de wolken, de zon, de maan, de sterren, de bewegingen van het water, de vogels etc. Tristan heeft het over: Observeren & deduceren (concluderen). Natuurlijk navigeren vormt ook een onderdeel binnen het programma van Zeilend-Bezield en Wandel-je-Wijzer. Want niet alleen op het water, maar ook in de bossen ligt natuurlijk navigeren voor het oprapen.
De wind trekt aan, de zeilen vangen wind en ik zet mijn tocht voort. Even ontstaat er een verwarring over de tijd en de dagen. Het gevoel alsof ik al een week onderweg ben. Dit doet zeilen met je. Het brengt je volledig in het hier en nu en de tijd verdwijnt. Ik gooi het anker uit en breng de nacht door nabij het eiland Hompelvoet. Het ankeren brengt je helemaal één met de natuur en het is een feest om wakker te worden in deze stilte die alleen af en toe wordt verbroken door de meeuwen. Tot mijn verrassing zag ik reeën op het eiland lopen. Die had ik tot nu toe nooit gezien. Kennelijk zijn ze hier heen gezwommen om te willen leven op dit onbewoonde eiland. Ook mijn eerste twee zeearenden gespot. Al met al prachtig.
De dagen schieten voorbij en op een ochtend toen ik wilde uitvaren spotte ik mistwolken. De mist leek boven zee te blijven hangen, maar ik bleef alert. Gelukkig, want van het een op het andere moment gleed de mist over de Brouwersdam de Grevelingen op. Toch maar even de kaart en de kaartplotter pakken om preventief wat koersen uit te zetten voor als geval dat het helemaal dicht zou trekken en ik verder op het kompas zou moet varen. De mist bleef uit.
En hoe voorbereid en alert ik meestal ook ben. Toch moest ik ook mijn angsten onder ogen zien. De zogenaamde: ‘wat-als-angsten’. Wat als ik overboord val? En ik niet meer aan boord kan komen… Of hartkloppingen voelen bij het binnenvaren van de haven toen de wind in kracht 5 was toegenomen en alle rampenscenario’s met het alleen invaren van mijn box waren in mijn gedachten de revue al waren gepasseerd.
Het is goed om angsten onder ogen te zien. Meestal zijn het ‘de-beren-op-de-weg-scenario’s’ die zich alleen in ons hoofd afspelen en geen werkelijk bedreiging vormen. Wel geeft het je de mogelijkheid om over mogelijke ‘rampscenario’s’ na te denken om ze in de toekomst voor te zijn en/of om op een bedachte manier te handelen als het zich voordoet.
Het varen, het Zeeuwse land, het water en het bootleven geven me veel. Het koppelt me helemaal los van het jachtige leven en het altijd maar bereikbaar zijn. Het laadt me op en geeft me een frisse blik. Krishnamurti merkte al op:
Wanneer men de diepe intieme relatie met de natuur verliest, worden tempels, moskeeën en kerken belangrijk.
Bevoorrecht dat ik mijn eigen ‘tempel’ heb waarmee ik het contact met de natuur volledig kan ervaren. En nee, je hoeft geen eigen boot te hebben of je op te geven voor Zeilendbezield om op micro avontuur te gaan. Ook onze bossen en buitengebieden bieden ons zoveel!
Zeilend-bezield bied mensen de mogelijkheid om op te stappen. We organiseren twee keer per jaar een tweedaagse workshop. Door het jaar heen kun je je ook individueel of als stel opgeven.
Schrijfster: Lot Blokpoel
Als pelgrim bewandel en ontdek ik stap voor stap het aardse (innerlijk) leven. Zeilend en wandelend begeef ik me graag (vaak solo) door de natuur. Geïnspireerd en gevoed door een brede achtergrond, ondersteun ik vanuit mijn passie mensen met betekenis- en zingevingsvragen en in de zoektocht naar hun levensmissie.